یکی از مهم ترین جنبه های حضور انسانی در فضاهای شهری که سبب سرزندگی و پویایی این فضاها و نیز افزایش نقش اجتماعی آنها می شود، حرکت پیاده است. در پیاده روها فعالیت های اجتماعی، تعامل، استراحت افراد و موقعیت تفریح فراهم می شود. زندگی شهری متنوع و غنی مستلزم وجود فضاهای عمومی شهری است. نواحی پیاده، فضای بهتر و بیشتری برای زندگی جمعی تامین می کنند و محیط شهری ایمن تر و آرام تر و پر منزلت تری فراهم می آورند. مسیرهای پیاده دارای بالاترین حد نقش اجتماعی در میان فضاهای شهری عمومی هستند که در آن ها تسلط کامل با عابر پیاده می باشد و کلیه فعالیت های جاری آن را شهروندان پیاده تعریف می کنند.
پیاده روی دارای اهمیت اساسی در ادراک هویت فضایی، احساس تعلق به محیط و دریافت کیفیت های محیطی است. یکی از عناصر اصلی فضاهای شهری پیاده رو ها هستند، آن جایی که امکان تعامل و دیدار مستقیم بین انسانها، تفریح، پیاده روی، گذراندن اوقات فراغت، خرید و تجمع و دیدار، نشستن، نگاه کردن، دسترسی، تردد، تبلیغات، اطلاع رسانی و غیره را برای همگان فراهم می آورد. عابران پیاده نمی خواهند فقط پیاده روی کنند، آنان یا می خواهند به مقصدی برسند یا کاری را انجام دهند؛ این آزادی که یک فرد بتواند راه برود و بگردد راهنمای خوب و مفیدی برای دستیابی به کیفیتی ماندگار در محیط های شهری است.
مسیر پیاده رو می تواند پاسخگوی بسیاری از نیازهای شهروندان به فضاهای عمومی شهری باشد و در عین حال هویت خاص خود را دارا است و به شهروندان احساس آرامش و امنیت می بخشد. باید به این نکته توجه داشت که در فضاهای پیاده برخلاف فضاهای حرکت سواره، حواس غیر بصری نیز در ادراک محیط نقش فعال دارند. وجود انواع صداها، بوها، امکان لمس سطوح و حجم ها و امکان چشیدن خوردنی ها، موجب ادراک چند حسی و تاثیرات روانی و عاطفی متنوع در فضاهای پیاده می گردد.
در صحنه های شهری، عرصه عمومی کالبدی از عناصر مصنوعی محیط پیرامونی یک فرد تشکیل می شود: نمای ساختمان، کاربری طبقه همکف، ورودی های فضاهای باز، اجزای اصلی تشکیل دهنده این عرصه ها هستند. به طور کلی می توان رفتارها در پیاده رو را به شش فعالیت اصلی تقسیم نمود: راه رفتن، ایستادن، دراز کشیدن، نشستن، دویدن، بازی کردن. از نظر نوع کارکرد فعالیت پیاده می توان به دو نوع رفتار پویا مثل راه رفتن و پرسه زدن و رفتار ایستا مثل نشستن و دراز کشیدن اشاره نمود. در نهایت باید گفت نیازهای روانی عابران پیاده اگر هم تراز نیازهای مادی نباشد از اهمیت کمتری برخوردار نیست و بایستی با در نظر داشتن هر دو جنبه فیزیکی و روانی (عینی و ذهنی) به بررسی، بازشناخت و طراحی یا بهینه سازی پیاده روی شهری پرداخت.